Κατά τους συναξαριστές και την Ιερή Παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ 275 και 281 στη Νικομήδεια της Βιθυνίας. Ο πατέρας του Γερόντιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας και ήταν στρατιωτικός και Συγκλητικός. Η μητέρα του Πολυχρονία καταγόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης. Και οι δύο γονείς του Γεωργίου είχαν βαπτιστεί χριστιανοί.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια του Αγίου μετακόμισε στη Λύδδα, την πατρίδα της μητέρας του. Σε νεαρή ηλικία, ο Γεώργιος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και εντάχθηκε στο Ρωμαϊκό Στρατό. Γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητες και την ανδρεία του κι έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον προήγαγε σε Δούκα (διοικητή) και Κόμη (συνταγματάρχη) στο σώμα της αυτοκρατορικής φρουράς.
Το 303 μ.Χ. ο Διοκλητιανός άρχισε λυσσαλέους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Ο Γεώργιος αρνήθηκε να εκτελέσει τις διαταγές του και ομολόγησε την πίστη του. Ο αυτοκράτορας, που δεν περίμενε αυτή τη συμπεριφορά από ένα δικό του άνθρωπο, διέταξε να υποβάλουν τον Γεώργιο σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να απαρνηθεί την πίστη του.
Αφού τον λόγχισαν, του ξέσχισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Ο Γεώργιος υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο και στις 23 Απριλίου 303 αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας. Την ημερομηνία αυτή τιμάται η μνήμη του σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, με εξαίρεση τις ορθόδοξες εκκλησίες, όταν η 23η Απριλίου πέφτει πριν από το Πάσχα ή συμπίπτει με το Πάσχα, επειδή η ακολουθία του περιλαμβάνει αναστάσιμους ύμνους. Στην περίπτωση αυτή, ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Γεωργίου μετατίθεται για τη Δευτέρα της Διακαινησίμου.
Το λείψανο του Γεωργίου, μαζί με αυτό της μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα, μεταφέρθηκε και τάφηκε στη Λύδδα. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Επί του τάφου του Γεωργίου ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε ναό.
Η θαυμαστή καρτερία που επέδειξε ο Γεώργιος κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του και τα θαύματα που επιτέλεσε, συνετέλεσαν στη μεταστροφή πολλών παριστάμενων Ρωμαίων στον Χριστιανισμό, με επιφανέστερη περίπτωση της συζύγου του Διοκλητιανού, Αλεξάνδρας, η οποία ασπάστηκε τον Χριστιανισμό μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο. Η μνήμη τους τιμάται στις 21 Απριλίου.
Η φήμη του Γεωργίου διαδόθηκε σε όλη την Ανατολή. Ήδη, τον 4ο αιώνα υπήρχαν στη Συρία ναοί με το όνομά του, ενώ στην Αίγυπτο είχαν χτιστεί προς τιμήν του 40 ναοί και 3 μοναστήρια. Στην Κωνσταντινούπολη αναφέρεται ναός του Γεωργίου, ήδη, από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Οι εκκλησιαστικοί ποιητές, όπως ο Ρωμανός ο Μελωδός, του αφιέρωσαν θριαμβευτικούς ύμνους και εγκώμια, ανακηρύσσοντάς τον «Αστέρα πολύφωτον, ώσπερ ήλιον λάμποντα», «Πρωταθλητάρχην και πρωτοστράτηγον και μέγαν ταξιάρχην της πίστεως» και της «πίστεως υπέρμαχον και μάρτυρα αήττητον και νικητήν θεόστεπτον», «περιφρουρούντα το εν θαλάσση πλέοντα, τον εν οδώ βαδίζοντα και τον εν νυκτί κοιμώμενον», μεγαλομάρτυρα τροπαιοφόρον, του οποίου, «το θαυμάσιον αυτού όνομα εν πάση τη γη άδεται».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr
Historians have argued the exact details of the birth of Saint George for over a century, although the approximate date of his death is subject to little debate. The 1913 Catholic Encyclopedia takes the position that there seems to be no ground for doubting the historical existence of Saint George, but that little faith can be placed in some of the fanciful stories about him.
The work of the Bollandists Danile Paperbroch, Jean Bolland and Godfrey Henschen in the 17th century was one of the first pieces of scholarly research to establish the historicity of the saint's existence via their publications in Bibliotheca Hagiographica Graeca and paved the way for other scholars to dismiss the medieval legends.[8][9] Pope Gelasius stated that George was among those saints "whose names are justly reverenced among men, but whose actions are known only to God."
The traditional legends have offered a historicised narration of George's encounter with a dragon. The modern legend that follows below is synthesised from early and late hagiographical sources, omitting the more fantastical episodes, to narrate a purely human military career in closer harmony with modern expectations of reality. Chief among the legendary sources about the saint is the Golden Legend, which remains the most familiar version in English owing to William Caxton's 15th-century translation.
It is likely that Saint George was born to a Greek Christian noble family in Lydda in Palestine, during the late third century between about 275 AD and 285 AD. He died in the Greek city of Nicomedia in Asia Minor. His father, Gerontios, was a Greek from Cappadocia, an officer in the Roman army; and his mother, Polychronia, was a Greek native of Lydda. They were both Christians from noble families of the Anici, so their child was raised with Christian beliefs. They decided to call him Georgios (Greek), meaning "worker of the land" (i.e., farmer). At the age of fourteen, George lost his father; a few years later, George's mother, Polychronia, died. Eastern accounts give the names of his parents as Anastasius and Theobaste.[citation needed]
Then George decided to go to Nicomedia, the imperial city of that time, and present himself to Emperor Diocletian to apply for a career as a soldier. Diocletian welcomed him with open arms, as he had known his father, Gerontius — one of his finest soldiers. By his late 20s, George was promoted to the rank of Tribunus and stationed as an imperial guard of the Emperor at Nicomedia.
In the year AD 302, Diocletian (influenced by Galerius) issued an edict that every Christian soldier in the army should be arrested and every other soldier should offer a sacrifice to the Roman gods of the time. However, George objected, and with the courage of his faith approached the Emperor and ruler. Diocletian was upset, not wanting to lose his best tribune and the son of his best official, Gerontius. But George loudly renounced the Emperor's edict, and in front of his fellow soldiers and tribunes he claimed himself to be a Christian and declared his worship of Jesus Christ. Diocletian attempted to convert George, even offering gifts of land, money and slaves if he made a sacrifice to the Roman gods; he made many offers, but George never accepted.
Recognizing the futility of his efforts and insisting on upholding his edict, Diocletian was left with no choice but to have George executed for his refusal. Before the execution George gave his wealth to the poor and prepared himself. After various torture sessions, including laceration on a wheel of swords in which he was resuscitated three times, George was executed by decapitation before Nicomedia's city wall, on 23 April 303. A witness of his suffering convinced Empress Alexandra and Athanasius, a pagan priest, to become Christians as well, and so they joined George in martyrdom. His body was returned to Lydda for burial, where Christians soon came to honour him as a martyr.
Although the above distillation of the legend of George connects him to the conversion of Athanasius, who according to Rufinus was brought up by Christian ecclesiastical authorities from a very early age, Edward Gibbon argued that George, or at least the legend from which the above is distilled, is based on George of Cappadocia, a notorious Arian bishop who was Athanasius' most bitter rival, and that it was he who in time became Saint George of England. According to Professor Bury, Gibbon's latest editor, "this theory of Gibbon's has nothing to be said for it." He adds that: "the connection of St. George with a dragon-slaying legend does not relegate him to the region of the myth".
In 1856 Ralph Waldo Emerson published a book of essays entitled "English Traits." In it, he wrote a paragraph on the history of Saint George. Emerson compared the legend of Saint George to the legend of Amerigo Vespucci, calling the former "an impostor" and the latter "a thief." The editorial notes appended to the 1904 edition of Emerson's complete works state that Emerson based his account on the work of Gibbon, and that current evidence seems to show that the real St. George was not George the Arian of Cappadocia. Merton M. Sealts also quotes Edward Emerson, Ralph Waldo Emerson's youngest son as stating that he believed his father's account was derived from Gibbon and that the real St. George "was apparently another who died two generations earlier."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου