George Seferis talks about Theophilοs - Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει για τον Θεόφιλο

 

" A poor fustanellas " by George SeferisGeorge Seferis speaks Theophilοs in his speech on Makrygiannis :Once upon a time there was a poor fustanellas had the compulsion to paint . His name Theophilοs . The brushes of the carrying on of skate , where his ancestors they put their pistols and knives . Wandering in the villages of Mytilene , wandering in the villages of Pelion and painted . He painted what he ordered, to remove the bread . There are chambers in Ano Volos whole painted by the hand of Theophilοs , cafes in Lesvos , grocery stores and shops in various parts showing the path - even if sozountai . People ridiculed . He did indeed and thick so funny , who once threw down an ladder and ' break a couple of bones. Theophilοs, however , did not cease to draw on what he found . I saw his paintings made ​​on denim , on a raunchy cardboard . I admire them something new that they were called unbalanced academics . So flowed his life and died Theophilοs , not many years , and one day came a traveler from Paris. Saw this painting , he gathered fifty pieces, wrapped it and went to the show to enlightened critics who sit near the Seine. And enlightened critics came out and wrote that Theophilοs was a great painter . And stayed with open mouth in Athens . The moral of this story is that popular culture will not only teach the people and to learn from the people.

Γ. Σεφέρης

 “Ένας φτωχός φουστανελάς” από τον Γ. Σεφέρη

Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει για τον Θεόφιλο στην ομιλία του για τον Μακρυγιάννη:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο. Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε ό,τι του παράγγελναν, για να βγάλει το ψωμί του. Υπάρχουν στον Άνω Βόλο κάμαρες ολόκληρες ζωγραφισμένες από το χέρι του Θεόφιλου, καφενέδες στη Λέσβο, μπακάλικα και μαγαζιά σε διάφορα μέρη που δείχνουν το πέρασμά του -αν σώζουνται ακόμη. Ο κόσμος τον περιγελούσε. Του έκαναν μάλιστα και αστεία τόσο χοντρά, που κάποτε τον έριξαν κάτω από μιαν ανεμόσκαλα και του ‘σπασαν ένα δυο κόκαλα. Ο Θεόφιλος, ωστόσο, δεν έπαυε να ζωγραφίζει σε ό,τι έβρισκε. Είδα πίνακές του φτιαγμένους πάνω σε κάμποτο, πάνω σε πρόστυχο χαρτόνι. Τους θαύμαζαν κάτι νέοι που τους έλεγαν ανισόρροπους οι ακαδημαϊκοί. Έτσι κυλούσε η ζωή του και πέθανε ο Θεόφιλος, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε μ’ ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό.